Έρχονται για να τον ακούσουν να ερμηνεύει. Κανένα μέρος δεν τον χωράει όταν μιλά..όταν τραγουδά..όταν ουσιαστικά ερμηνεύει. Αλησμόνητη είναι η εποχή που μελοποίησε και τραγούδησε τους ποιητές της δεκαετίας του 1930 και 1980.Το κοινό των Αθηνών εκστασιαζόμενο, τον ακολουθεί στις εμφανίσεις του. Είναι ένας «περφορμίστας»(performer). Την ιδιότητα του αυτή δεν την ξεδιπλώνει συχνά. (Στα νεώτερα χρόνια της καταξίωση του, διακρίνει και επιλέγει να ερμηνεύουν τραγούδια του χαρισματικά άτομα που μαθητεύουν κοντά του, αποκαλύπτοντας κι έτσι την ικανότητα του δασκάλου, συνθέτη, καλλιτέχνη, που ξεπερνά μια συγκεκριμένη εποχή).
Η « ιστορία» αυτού του ανθρώπου είναι η ίδια του η Φωνή. Με πολλές εναλλασσόμενες απαιτήσεις (δείχνει παντοδύναμος…αλλά…) είναι εύθραυστος σε κάθε φωνήεν παλλόμενο, σαν τα κύματα της θάλασσας, που τα μελτέμια του αέρινου γενέθλιου του τόπου «του κρατούν το tempo». Μ’ ένα πολύ προσωπικό τρόπο καταφέρνει να ξεπερνά τη σύγχρονη επιδερμικότητα, τη ρηχή διάσταση των τραγουδιών, εμβαθύνοντας όλο και περισσότερο.. αλλά κι αυτοσχεδιάζοντας όταν πρέπει, αρκεί.. να αισθάνεται ότι υπάρχει «αισθητική» αντίδραση αποδοχής από το κοινό του, κυρίως όταν ερμηνεύει τα μορφωμένα του τραγούδια ή όταν μιλά από το ραδιόφωνο .. (1990-2022 στις καθημερινές του εκπομπές. Αν δεν τον έχετε ακούσει ..χάσατε. Ποιο αυτί άραγε θα μπορούσε να τον λησμονήσει;).
Συνεχίζει να μελετάει πολύ τους ποιητές, τους ταλαντούχους ανθρώπους στη ζωή του, τους ανοίγει «ένα παράθυρο ή καμαρόπορτα»-όπως λέει..κι «αυτοαναφλέγεται» όταν κάτι γενικότερα δεν του αρέσει. Για ότι τον ενδιαφέρει ουσιαστικά, όπως η Φωνητική Τέχνη, ό,τι τον ταρακουνάει ή τον εκλκύει, αφοσιώνεται εξ ολοκλήρου ..και τίποτε και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε ότι αποφασίσει. Ξεκίνησε να σπουδάζει στο «Τμήμα Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικών Επιστημών» της Νομικής Αθηνών. Τον έχασε βέβαια η θέμιδα, τον κέρδισε η μουσική. Η πριμαντόνα του λυρικού θεάτρου Γιολάντα Ντι Τάσσο, υπήρξε για δεκατρία χρόνια εκτός από δασκάλα του και «μέντορας» του..κάποια στιγμή το 1986,τον στέλνει στον μεγάλο συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι. Όταν τον άκουσε ο Χατζιδάκις,(κατά τη διάρκεια της ακρόασης…τον διακόπτει τρείς φορές…. Τον συμβουλεύει μάλιστα να ασχοληθεί μόνο με την ερμηνεία και να μη γράφει τραγούδια. Σχεδόν για οκτώ μήνες ο Α. Αρτέμης είναι «σιωπηλός παρατηρητής» του μεγάλου αυτού συνθέτη. Πότε στο «Σείριο», στις ακροάσεις, στις συνεστιάσεις ή αλλού, αφομοιώνει κι εκστασιάζεται με το μεγαλείο του μεγάλου συνθέτη και ποιητή Χατζιδάκι. Όμως ο νεαρός τότε Αρτέμης δεν ακούει τι του λένε. Συνεχίζει να τραγουδά τις συνθέσεις του. Η συνέχεια είναι αρκετά αποκαλυπτική καθώς διαλαλεί με στεντόρειο τρόπο τα τραγούδια του, με τη φωνή του, σε αμέτρητες μικρές ή μεγάλες παραστάσεις, που διοργανώνουν λογοτεχνικά σωματεία, περιοδικά Τέχνης και Γραμμάτων, αλλά και κοινωφελή ιδρύματα, ελκύοντας έτσι μεθοδικά, το Αθηναϊκό κοινό, που όλο και περισσότερο πυκνώνει, όταν παρουσιάζει συνθετικά του έργα, ξεδιπλώνοντας τις συνθετικές κι ερμηνευτικές του ικανότητες, με ποίηση γνωστών αλλά κι αγνώστων δημιουργών. Η δύναμη γενικά που αντλεί όταν βγαίνει στη σκηνή, ανεβάζει στα ύψη το ενδιαφέρον του κοινού, πότε με τις κοφτές απαντήσεις ή απαιτήσεις του. Κύριος «στόχος» του: να συστήσει τα μουσικά του έργα παντού..κι επιβάλλει όταν τραγουδά είτε μόνος ή με συνεργάτιδες/τες…την απόλυτη ησυχία. Τότε ..ξετυλίγει τα «μαγικά του όπλα». Τυχεροί όσους αγαπά διαχρονικά και τους έχει κοντά του. Συμπληρώνοντας τέσσερις δεκαετίες παραστάσεων και είκοσι τεσσάρων χρόνων δισκογραφικών εργασιών, ο συνθέτης Ανδρέας Α. Αρτέμης, γίνεται σοφότερος,καλύτερος άνθρωπος και γνωστότερος ως δημιουργός.
Ευχόμαστε αγαπητέ Ανδρέα καλές εμπνεύσεις.δημιουργικότητα, με Υγεία κι Ευτυχία! Ε.Χ
